Dolu dolu yaşadığım hayatımı üç tutku yönlendirdi: Sevgi açlığı, bilgi arayışı ve başkalarının acılarına yönelik dayanılmaz merhamet. Merhamet her zaman yere çekip indirdi beni.
Bu olumsuz cümleyi kurmak zorunda kaldığım için üzgünüm.
Bana özgü bir şey. İnsanları bağlamaz elbette. Çünkü merhamet yücelten bir durum ama maalesef yaşadıklarımdan çıkardığım sonuç bu!
O nedenle oldum olası insan denilen varlığın vefasızlığından korkarım. Özellikle kalbi, vicdanı ve adaleti olmayan türlerinden özellikle korkarım!
Çünkü merhametsiz olurlar!
Hayatı çok uzun diyorlar. Ben inanmıyorum!
Hayat sizi anlamayan birine bir saniye ayırmak için bile çok kısa.
O kadar kısa ki, saliselerle ölçülür. O saliseler yakar yüreğinizi, kor halinde yüreğinizi dağlar!
Özür dilense ne yazar! Kara kara düşünseniz ne yazar! Temizlenmenin yolu çamurda yuvarlanmak değildir ki!
Çünkü bu noktada özür, kaybedilen yüreğe merhem olamaz ki!
Bukalemun yüreği olanlar renk değişikliğinden medet umarlar!
Bir insanın size verdiği değeri sizi hiç üzmemesinden değil, bir şeyler yapmaya çalışmasından anlarsınız. Tamam da, yalandan rol yapmanın ne mantığı var? Anlıyorum fakat, ya benlik duygusu işin içine girerse! Ya “ben oldum,
Ben buyum, şuyum” diye düşünürse!
Böyle insanlara fazla açılmamak gerekiyor. Samimi duyguların ifşası bile zarar verir.
“Ne zaman birine duygularını belli edersen o zaman onu kaybedersin” boşuna dememişler!
Ve sonsuza dek kaybettim.
Bu böyle biline!
Canım çok sıkkın!
Vefasızlık bu derece adice olmamalı! Söylenecek sözün yoksa sünepe davranışlar içine girmene gerek yok, köşene çekil, layık olduklarınla yaşa, yolumdan çekil!..
Okşayan elleri ısıranlar tekmeleyen ayakları öperler bir gün. Bunu unutma!
Her şeye rağmen biliyorum, bir gün dayanamayacak yüreğim; Arkamı dönüp inandığım ve güvendiğim her şeye veda edeceğim!
Son söz:
Olmayacak insanlarla olmayacak hayaller kurduğum için, en çok da kendimden af diliyorum.
Elveda sevdiğim, güvendiğim, sevildiğimi zannettiğim insanlar.
Merhaba yalnızlığım…
Baki selam ve dua ile
